Update 15: Warm, droog en heel veel vliegen
Door: Kim
Blijf op de hoogte en volg Kim
16 November 2015 | Australië, Sydney
Wen er maar vast aan, de blogs gaan niet meer zo netjes elke vrijdagochtend gepost worden. Het zal nu een beetje door elkaar heen lopen, met weekendjes weg, vrijdag stage, weekendjes weg en nog meer weekendjes weg.
Een dagtrip naar de Blue Mountains, dat moest zeker nog gebeuren. Ik woon er "maar" 3 uur vandaan, maar was er nog niet geweest. En wat was het heerlijk om te gaan.
Zondagochtend, erg vroeg op, want hoe vroeger in de trein hoe langer de dag in de Blue Mountains. Lunch klaargemaakt (heerlijke saladewraps), wat extra komkommer mee en gaan.
Een mistige ochtend in de Blue Mountains en koud! Ik was daar niet helemaal goed voor gekleed, maar gelukkig trok de mist weg en het lopen hield me goed warm. Vanaf de Three Sisters (de trekpleister, drie stenen...) een mooi stuk gewandeld langs veel uitzichtpunten met een geweldig overzicht over de Blue Mountains, langs watervallen, door plassen water (kunnen mijn schoenen gewoon aan!) en het zonnetje die langzaam zijn weg vindt door de wolken en de mist laat verdwijnen.
Terug door de bossen, oftewel "onderlangs". Maar dat betekent ook dat je daarna weer omhoog moet.. Pfoe, ohja, en geen waterpunten, maar mijn flesje was al een tijdje leeg. Gelukkig gered, met iets meer stoppen onderweg dan gepland, helemaal naar boven om weer te genieten van het prachtige uitzicht.
Toen terug naar het dorpje, en inmiddels was het ook wel etenstijd. Dus gezellig met mezelf uit eten geweest en de trein weer terug naar huis. Want daar stond de televisie op me te wachten om Rossi kampioen te zien worden. Net als met de Rugby finale lopen de dingen niet altijd zoals je hoopt. ;) Volgende keer beter?
Weekendjes weg, weekendjes weg en weekendjes weg.
Afgelopen weekend was nummer 1 en er komen nog twee weekenden die ik niet in Sydney ben. Allemaal achter elkaar. Afgelopen weekend was de perfecte aftrapper van hopelijk nog twee geweldige weekenden. :)
Afgelopen weekend (net terug eigenlijk) ben ik naar the Red Centre geweest. In midden Australië ligt een woestijn, met een aantal bijzondere bergen daarin en heel veel Aboriginal verhalen en ook nog heel veel Aboriginal stammen. En omdat Sydney heel modern (en heel leuk is), maar ik eigenlijk nog niets wist over de oude Aboriginal cultuur heb ik een trip geboekt naar Ayers Rock, Uluru, Kata Tjuta, Kings Canyon & Alice Springs. En dat allemaal in één weekend.
Vanuit het vliegtuig al de geweldige rode zandstenen bergen kunnen zien, dat is zo gaaf! En dan buiten komen in een bloedhitte, want ja, woestijn, dus ontzettend warm. Opgehaald door de reisleider, die natuurlijk mijn achternaam niet kan uitspreken en meteen door naar Uluru.
Een rare berg, met wel 6 km ondergronds. Met het zonnetje erop super mooi rood/oranje. Met zonsondergang nog mooier en gelukkig weet onze reisleider Ken veel Aboriginal verhalen, dus het stukje geschiedenis is hierbij ook afgevinkt.
's avonds koken we zelf en slapen we onder de sterrenhemel in een swag. Een swag is een soort slaapzak van dik canvas met een dun matrasje erin. Als het koud wordt kun je de swag helemaal dichtritsen, als het gaat regenen zelfs de hoofdflap dicht doen en je bent beschermd tegen zo'n beetje alles. Maar het is rond deze tijd van het jaar zo warm in de woestijn dat mijn swag dient als matras en ik het daarbij laat, geen muggen, want te warm hier, hooguit een spin of sprinkhaan. En die had ik dan ook meteen te pakken. Ik lag nog geen 10 minuten heerlijk naar de sterren te staren en een sprinkhaan springt op mijn been. Een reisgenootje is panisch van beestjes en die begon gelijk te gillen. Ik heb rustig gewacht tot hij van mijn been afsprong, hoe meer beesten ik hier zie, hoe minder bang ik er van ben.
Gelukkig mogen we uitslapen, om 4.20 uur worden we gewekt, want we gaan hiken vandaag. En dat mag niet in de hitte van de middagzon, dan zijn de paden afgesloten en simpelweg dicht omdat te veel mensen uitgedroogd en oververhit raken. Zonsopkomst kijken we naar de berg die we straks gaan beklimmen en weet ik ook meteen weer waarom ik een vliegennet had gekocht. Want de vliegen zitten werkelijk overal. En ze proberen vooral in je neus, oren en ogen te komen (vochtige plekken?). Nu is na een dag en nacht in de woestijn niks echt meer vochtig, want ik heb het gevoel dat mijn huid op springen staat. Hoe leven mensen hier? Heel veel zweten, heel veel drinken, mijn huid heel droog, ik geloof niet dat ik dat aan zou kunnen.
Na de hike van 7.4 km in een geweldig mooi gedeelte van Kata Tjuta, natuurlijk met de bijbehorende verhalen rijden we door over hele stille, ellenlange wegen. Het wordt stil in de bus, iedereen is moe, van het vroege opstaan, van het wandelen en veel doen een middagdutje (waaronder ik, ik houd van slapen!). Alles wat we eten komt deze dagen van de barbecue en ook de burgers gaan er goed in. Overal waar we stoppen zijn de mensen heel gastvrij en vriendelijk en willen ons van alles vertellen over hun stuk land. Heel leuk om die verhalen te horen, elk verhaal is net iets anders, maar vaak zit er een diepere laag in verborgen. Net als de Aboriginal verhalen eigenlijk. Het zijn vaak absurde verhalen, maar altijd zit er ergens een extra boodschap verborgen die je moet wijzen op de dingen die je niet moet doen in het leven. Vaak gaat het over negeren van mensen, niet geloven van mensen of dingen doen die verboden zijn.
Het is bijna raar dat de verhalen gaan over dingen die verboden zijn lijkt het. Het vooroordeel over de Aboriginals is namelijk dat ze tegenwoordig alles doen wat verboden is. Als we Ken er naar vragen legt hij uit dat een klein groepje inderdaad te veel drinkt, gewelddadig is en het dus verpest voor de rest.
Als we in Alice Springs komen lijkt het bijna alsof alle Aboriginals zo zijn. Veel dronken, midden op de weg lopende, schreeuwende Aboriginals in de straten. De locals vertellen ons dat we niet alleen naar huis mogen. We moeten of een taxi nemen of ze rijden ons naar ons hostel. Want het komt hier nog wel eens voor dat een backpacker hier beroofd wordt, aangerand, geslagen en voor dood wordt achtergelaten.
Door de bijzondere verhalen tijdens onze wandelingen, vind ik de cultuur van de Aboriginals heel bijzonder. Maar elke keer als we ze ergens zien lijken ze uit een compleet andere wereld te komen. Vies haar, gescheurde kleren en vaak geen schoenen aan. Bij veel winkels staat dan ook een bord: "no shoes, no service". En de barretjes in Alice Springs laten de Aboriginals niet binnen.
Het lijkt alsof de werelden nog zo ver uit elkaar staan dat het (nog) niet met elkaar te mengen valt. Aan de ene kant vind ik dat jammer. Willen de Australiërs niet "integreren" of willen de Aboriginals niets weten van de moderne tijd. Aan de andere kant is het mooi dat deze mensen nog steeds op hun oude tradities kunnen terugvallen. En dat ook mogen van de regering in Australië, waarschijnlijk onder druk, want de regering is niet echt aardig voor de Aboriginals geweest.
Ik vind het een bijzonder contrast, de "white fellas" tegenover de Aboriginals. Misschien dat ik er volgend weekend in Darwin achter kom wat ik er echt van vind.
Een dagtrip naar de Blue Mountains, dat moest zeker nog gebeuren. Ik woon er "maar" 3 uur vandaan, maar was er nog niet geweest. En wat was het heerlijk om te gaan.
Zondagochtend, erg vroeg op, want hoe vroeger in de trein hoe langer de dag in de Blue Mountains. Lunch klaargemaakt (heerlijke saladewraps), wat extra komkommer mee en gaan.
Een mistige ochtend in de Blue Mountains en koud! Ik was daar niet helemaal goed voor gekleed, maar gelukkig trok de mist weg en het lopen hield me goed warm. Vanaf de Three Sisters (de trekpleister, drie stenen...) een mooi stuk gewandeld langs veel uitzichtpunten met een geweldig overzicht over de Blue Mountains, langs watervallen, door plassen water (kunnen mijn schoenen gewoon aan!) en het zonnetje die langzaam zijn weg vindt door de wolken en de mist laat verdwijnen.
Terug door de bossen, oftewel "onderlangs". Maar dat betekent ook dat je daarna weer omhoog moet.. Pfoe, ohja, en geen waterpunten, maar mijn flesje was al een tijdje leeg. Gelukkig gered, met iets meer stoppen onderweg dan gepland, helemaal naar boven om weer te genieten van het prachtige uitzicht.
Toen terug naar het dorpje, en inmiddels was het ook wel etenstijd. Dus gezellig met mezelf uit eten geweest en de trein weer terug naar huis. Want daar stond de televisie op me te wachten om Rossi kampioen te zien worden. Net als met de Rugby finale lopen de dingen niet altijd zoals je hoopt. ;) Volgende keer beter?
Weekendjes weg, weekendjes weg en weekendjes weg.
Afgelopen weekend was nummer 1 en er komen nog twee weekenden die ik niet in Sydney ben. Allemaal achter elkaar. Afgelopen weekend was de perfecte aftrapper van hopelijk nog twee geweldige weekenden. :)
Afgelopen weekend (net terug eigenlijk) ben ik naar the Red Centre geweest. In midden Australië ligt een woestijn, met een aantal bijzondere bergen daarin en heel veel Aboriginal verhalen en ook nog heel veel Aboriginal stammen. En omdat Sydney heel modern (en heel leuk is), maar ik eigenlijk nog niets wist over de oude Aboriginal cultuur heb ik een trip geboekt naar Ayers Rock, Uluru, Kata Tjuta, Kings Canyon & Alice Springs. En dat allemaal in één weekend.
Vanuit het vliegtuig al de geweldige rode zandstenen bergen kunnen zien, dat is zo gaaf! En dan buiten komen in een bloedhitte, want ja, woestijn, dus ontzettend warm. Opgehaald door de reisleider, die natuurlijk mijn achternaam niet kan uitspreken en meteen door naar Uluru.
Een rare berg, met wel 6 km ondergronds. Met het zonnetje erop super mooi rood/oranje. Met zonsondergang nog mooier en gelukkig weet onze reisleider Ken veel Aboriginal verhalen, dus het stukje geschiedenis is hierbij ook afgevinkt.
's avonds koken we zelf en slapen we onder de sterrenhemel in een swag. Een swag is een soort slaapzak van dik canvas met een dun matrasje erin. Als het koud wordt kun je de swag helemaal dichtritsen, als het gaat regenen zelfs de hoofdflap dicht doen en je bent beschermd tegen zo'n beetje alles. Maar het is rond deze tijd van het jaar zo warm in de woestijn dat mijn swag dient als matras en ik het daarbij laat, geen muggen, want te warm hier, hooguit een spin of sprinkhaan. En die had ik dan ook meteen te pakken. Ik lag nog geen 10 minuten heerlijk naar de sterren te staren en een sprinkhaan springt op mijn been. Een reisgenootje is panisch van beestjes en die begon gelijk te gillen. Ik heb rustig gewacht tot hij van mijn been afsprong, hoe meer beesten ik hier zie, hoe minder bang ik er van ben.
Gelukkig mogen we uitslapen, om 4.20 uur worden we gewekt, want we gaan hiken vandaag. En dat mag niet in de hitte van de middagzon, dan zijn de paden afgesloten en simpelweg dicht omdat te veel mensen uitgedroogd en oververhit raken. Zonsopkomst kijken we naar de berg die we straks gaan beklimmen en weet ik ook meteen weer waarom ik een vliegennet had gekocht. Want de vliegen zitten werkelijk overal. En ze proberen vooral in je neus, oren en ogen te komen (vochtige plekken?). Nu is na een dag en nacht in de woestijn niks echt meer vochtig, want ik heb het gevoel dat mijn huid op springen staat. Hoe leven mensen hier? Heel veel zweten, heel veel drinken, mijn huid heel droog, ik geloof niet dat ik dat aan zou kunnen.
Na de hike van 7.4 km in een geweldig mooi gedeelte van Kata Tjuta, natuurlijk met de bijbehorende verhalen rijden we door over hele stille, ellenlange wegen. Het wordt stil in de bus, iedereen is moe, van het vroege opstaan, van het wandelen en veel doen een middagdutje (waaronder ik, ik houd van slapen!). Alles wat we eten komt deze dagen van de barbecue en ook de burgers gaan er goed in. Overal waar we stoppen zijn de mensen heel gastvrij en vriendelijk en willen ons van alles vertellen over hun stuk land. Heel leuk om die verhalen te horen, elk verhaal is net iets anders, maar vaak zit er een diepere laag in verborgen. Net als de Aboriginal verhalen eigenlijk. Het zijn vaak absurde verhalen, maar altijd zit er ergens een extra boodschap verborgen die je moet wijzen op de dingen die je niet moet doen in het leven. Vaak gaat het over negeren van mensen, niet geloven van mensen of dingen doen die verboden zijn.
Het is bijna raar dat de verhalen gaan over dingen die verboden zijn lijkt het. Het vooroordeel over de Aboriginals is namelijk dat ze tegenwoordig alles doen wat verboden is. Als we Ken er naar vragen legt hij uit dat een klein groepje inderdaad te veel drinkt, gewelddadig is en het dus verpest voor de rest.
Als we in Alice Springs komen lijkt het bijna alsof alle Aboriginals zo zijn. Veel dronken, midden op de weg lopende, schreeuwende Aboriginals in de straten. De locals vertellen ons dat we niet alleen naar huis mogen. We moeten of een taxi nemen of ze rijden ons naar ons hostel. Want het komt hier nog wel eens voor dat een backpacker hier beroofd wordt, aangerand, geslagen en voor dood wordt achtergelaten.
Door de bijzondere verhalen tijdens onze wandelingen, vind ik de cultuur van de Aboriginals heel bijzonder. Maar elke keer als we ze ergens zien lijken ze uit een compleet andere wereld te komen. Vies haar, gescheurde kleren en vaak geen schoenen aan. Bij veel winkels staat dan ook een bord: "no shoes, no service". En de barretjes in Alice Springs laten de Aboriginals niet binnen.
Het lijkt alsof de werelden nog zo ver uit elkaar staan dat het (nog) niet met elkaar te mengen valt. Aan de ene kant vind ik dat jammer. Willen de Australiërs niet "integreren" of willen de Aboriginals niets weten van de moderne tijd. Aan de andere kant is het mooi dat deze mensen nog steeds op hun oude tradities kunnen terugvallen. En dat ook mogen van de regering in Australië, waarschijnlijk onder druk, want de regering is niet echt aardig voor de Aboriginals geweest.
Ik vind het een bijzonder contrast, de "white fellas" tegenover de Aboriginals. Misschien dat ik er volgend weekend in Darwin achter kom wat ik er echt van vind.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
