Update 18: Een warme Sinterklaas

In Sydney Sinterklaas vieren. Ik had het van tevoren niet verwacht, maar ik heb het lekker wel gedaan!

En ik mocht in mijn favoriete rol: hulppietje zijn! En dat doe ik in Nederland ook al wel een tijdje, maar toch in de brandende zon geeft het een heel ander gevoel.
Allereerst is het best gek dat je het dikste gekleed bent van iedereen op het Sinterklaasfeest. Alle mensen in korte broeken, rokjes of jurkjes. En wij komen helemaal bedekt binnen.

Dan is er nog iets wat niet echt mag uitlopen tijdens zo'n bezoek, waar 60 kinderen je toch wel erg hoopvol aankijken als je met een grote zak pepernoten binnen komt.
En dan heb je altijd kindjes die je heel graag een dikke knuffel of zelfs een kus willen geven. In Nederland vind ik dat altijd al spannend, maar hier helemaal. Ik had namelijk het idee dat alles in straaltjes zweet van mijn hoofd af aan het lopen was en dan ook nog een knuffel! Ze had me meteen zo goed vast en ik was zo verrast dat ik het niet kon voorkomen dat het duidelijk wang tegen wang was. Toen ze me losliet zag ik een klein bruin wangetje. Door een klein lief veegje over haar wang was alles gelukkig weer weg en volgens mijn collegapieten zag ik er nog best prima uit voor de hitte.

En toen ik de foto's terug zag (de groepsfoto zijn allemaal het laatste gemaakt) vond ik het er nog best goed uitzien, dus dat was fijn! En wat was het weer ontzettend leuk om te doen. Om de bangste kindjes te zien ontdooien en uiteindelijk bij je op schoot klimmen. En stiekem zijn ook alle huilerdjes bij Sinterklaas altijd erg leuk, want dat hoort er ook bij!

En dan de gezichten toen we de cadeautjes onthulden, alsof ze in jaren niets gehad hadden. De mooie kleine pietjes en sinterklaasjes die later misschien ook wel mogen helpen bij Sinterklaas.

De vrijwilligers werden verwend aan het einde. Een echte (!) Hema chocoladeletter en kleine kanjer stroopwafels, alsof je weer even in Nederland bent.
Al was het misschien niet zo'n goed idee om mijn chocoladeletter in de zon op het aanrecht te laten liggen, want de P die het moest zijn kon ik daarna niet echt meer herkennen..

Ik ben begonnen met leuke dingen plannen: een feestje op donderdagavond, een middagje naar het strand met huisgenoten, een dinercruise door de haven van Sydney op kerstavond, Australian Museum, Christmas party van Advance Rehab Centre.
Tegelijkertijd ben ik keihard aan het werk om mijn artikel af te krijgen. De verschillen tussen Australie en Nederland blijken best groot, dus er valt gelukkig veel te schrijven!

Ik heb een aantal collega's bij ARC gevraagd om een kleine review te schrijven van mij. Zij hebben mij tenslotte het meeste zien werken en uiteindelijk ben ik wel benieuwd wat hun eindoordeel over mij is.
Tot nu toe heeft er nog niemand gereageerd, zou dat een goed of slecht teken zijn? ;)

De eerste collega heeft gedag gezegd en gelukkig moest ik maar een klein traantje laten. Ze eerste kerstkaarten zijn binnen hier (DANKJEWEL!!) en ook een cadeautje van een patiente is binnen. Super lief en leuk allemaal.

En dan is er net vorige week een meisje in het huis getrokken waarmee ik het heel goed kan vinden. En die heeft nu al drie keer gezegd dat ze het zo jammer vind dat ik wegga. En ja, dat is ook PIEP... Maar aan de andere kant, ik wist dit van tevoren, ik ga iets ontzettend gaafs doen en ik heb vrienden voor het leven leren kennen!