Update 19: Een mentale en fysieke uitdaging

Meer dan een week geen blog en niemand die daar een berichtje over stuurt?! Ik ben teleurgesteld. ;)

Ik heb het zo druk, dat ik nu "stiekem" op werk mijn blog zit te schrijven, want hier heb ik even tijd tussen de patienten en onderzoeken door.

Het verhuisberichtje is naar het kantoor gestuurd, oftewel 2 januari MOET ik nu echt het huis uit. En dat is maar goed ook, want anders ging ik helemaal niet meer weg hier. Afgelopen vrijdag was weer een heel mooi voorbeeld. Een collega is de 24ste jarig en die vierde het afgelopen vrijdag in de Opera Bar (ja bij het Opera House) voor de collega's. Waar ik natuurlijk weer een cocktail gedronken heb (alcohol en Kim gaan steeds beter samen geloof ik) en waar we uiteindelijk om half elf in Chinatown belandde om te eten. Dus eer dat ik thuis was om te skypen met mama was papa ook al thuis van werk. Het werd lekker laat en het was gezellig! En ze blijven allemaal zulke lieve dingen over me zeggen en ik voel me zo bevoorrecht om hier mijn half jaar te hebben mogen doorbrengen. Het is echt geweldig hier!

Ik heb een kleine speech gehouden op het kerstfeestje wat we hadden met Advance Rehab Centre. Dat ik dus zo ontzettend dankbaar ben voor alle kansen die ze me hebben gegeven. Voor alle keren dat ze mijn Engels hebben gecomplimenteerd, voor alle wijze lessen en voor het feit dat ze mijn verlengde familie wilden zijn. Ik kreeg applaus en een kerstcadeautje!

Zaterdag heb ik met een koala geknuffeld! Nouja, hij was lekker aan het eten en ik heb een beetje dichtbij gestaan en geaaid. Want je moet hem wel bezig houden, anders vindt hij de foto's ook niet zo leuk. Verder nog veel meer kangoeroes en wallabies gezien en sommige hele mooie uilen en roofvogels. En die kunnen ook wel vet indrukwekkend zijn, gaaf!

Maandag stond er een uitdaging op het programma: 32,1 km lopen door het Royal National Park! Ja, in 1 dag..
En dat voel ik nu nog. Haha, maar wat was het gaaf! Het was een hele uitdaging, niet alleen fysiek (2 bijzonder grote blaren en spierpijn) maar ook mentaal heb ik best een beetje gevecht geleverd.
Ik ben in mijn eentje gegaan, wilde ook eigenlijk niemand mee hebben. Ik had deze uitdaging bedacht, wat informatie gevraagd aan vrienden die dezelfde tocht hadden gemaakt en bedacht dat ik dat ook wel kon. Het weer liet niet helemaal te wensen over, maar omdat de rest van mijn vrije dagen al volgepland zijn, moest en zou ik gisteren gaan!
Om 5 over 7 stond ik in het Royal National Park, de treinreis van een uur had ik wanhopig geprobeerd mijn ogen open te houden en dat was gelukt! Ik was op het goede station uitgestapt :)
Er zit een soort limiet aan de tijd die ik mag besteden aan het lopen, de laatste ferry vanuit Bundeena ("finish") vertrekt om 7 uur 's avonds. Om thuis te komen moet ik die halen. Dus maximaal 12 uur lopen. Dat klinkt heel langzaam, maar er zijn ook wat bergjes, bovendien ga je soms van strand weer omhoog naar de clif en een lunchpauze is ook wel lekker.

Ik ben op eenderde, wauw! Wat een super goed gevoel. Ik heb 10 km gelopen en moet er nog 22. Dit moet te doen zijn, al loop ik wel wat achter op schema. Ik had gehoopt 10 km te lopen in ongeveer 3 uur, maar als ik aankom bij het strand waar ik het eerste gedeelte van mijn lunch opeet blijkt het kwart voor elf te zijn. Het waren veel afdalingen en klimmetjes met een grote klim vrij aan het beging van de wandeling. De vrienden hadden wel gezegd dat het makkelijker zou worden naarmate je verder richting Bundeena loopt, misschien lukt het me om wat tijd in te halen?

Yes, 18 km gedaan! Dat betekent nog maar 14 te gaan. Dit voelt goed, maar minder goed als toen ik op eenderde was. Mijn benen gaan zeer doen, bovendien begint het te regenen, ik trek dan ook mijn regenjas aan. Mijn water wat ik bevroren had in de vriezer (de vorige dag was het 33 graden) ontdooide niet. Waarom was dit ook alweer zo leuk om te doen? Teruggaan was geen optie, dat duurde langer en bovendien wist ik wel stukken ik dan weer op moest klimmen. Maar doorgaan leek ook even zinloos. Ja het uitzicht was geweldig mooi, maar wat maakte het in de regen met een blaar op mijn linkervoet eigenlijk allemaal uit?
Ik dacht dat op het volgende strandje ook een geasfalteerde weg een stadje in zou leiden. Misschien kon ik daar wel ergens op een bus stappen en naar huis gaan. Maar toen kwam mijn bewijsdrang ineens in alle hevigheid boven. Ik moest en zou die 30 km lopen, waarom wou ik dan nu opeens stoppen? Mijn hoofd zat zo in de knoop dat ik ervan moest huilen.
De jongens waarmee ik had geluncht waren bovendien veel sneller dan ik (zij deden de wandeling wel in 2 dagen..) en ze waren wel erg kleine poppetjes geworden. Ik was bang compleet alleen te zijn in de regen, kou en dus moest ik doorgaan.
Ik kan dit! Ik kan dit! Ik kan dit! En nog wat meer peptalk had ik nodig om er weer voor te gaan, een goed ritme in mijn lopen te krijgen. En te hopen dat mijn telefoon en camera niet overleden zouden zijn door alle regen die ze te verduren hadden gekregen.

En ja, na een lange laatste 5 km, waar geen einde aan leek te komen. Al klopte het wel qua tijd die ik ervoor had gezegd, dus ik liep weer op schema. En toen ik om 16.45 uur in Bundeena aankwam, ging wachten op de ferry kwam het besef dat ik retemoe was, overal pijn had en niet meer kon lopen, maar wel 30 km in een dag had gelopen in mijn eentje, zonder iemand om me er doorheen te sleuren, maar puur op eigen wilskracht en motivatie.
En alleen daarom denk ik dat ik zo ontzettend veel geleerd heb hier. Ik geloof niet dat ik in Nederland (ook al was het heel mooi landschap) ooit 30 km, waarvan minstens 15 in de regen, zou lopen. En al helemaal niet met dit weer of alleen.
Het was een pure uitdaging! En die heb ik overwonnen :)

Dan is op stage ook de tijd gekomen om dag te zeggen. Vanochtend hadden we de laatste Inservice Training (een uur overleg en nieuwe kennis uitwisselen) van het jaar. En ook de laatste waarbij de meeste staf aanwezig zou zijn, kerst valt hier natuurlijk midden in de zomervakantie dus veel gaan op vakantie of nemen vrij voor de kinderen. Ik ben ontzettend verwend met cadeautjes van patienten en van ARC zelf! Ik heb een portomonneetje gehad voor pasjes, een typisch Australisch dingetje, ik heb een trui en een t-shirt gehad van Bondi Beach (yes toeristenspulletjes!), een kerstkaart, een bedankkaart, een verjaardagskaart (alvast) en van vier verschillende therapeuten alleen maar goede beoordelingen.
En hele goede tips hoe ik over een tijdje weer terug kan komen om te komen werken bij ARC ;)
Nu komt een week van knuffelen, stiekem een traantje wegpinken en gedag zeggen tegen alle patienten, kerst vieren met het huis, een "afscheidsparty" organiseren. Ik heb het er maar druk mee, afscheid nemen. ;)