Update 11: Het vervelendste gevoel ooit

Gedverderrie, wat vind ik het toch verschrikkelijk om naar stage te bellen om te zeggen dat ik ziek op bed lig. Ik geloof zelfs dat ik het bellen nog erger vind dan het ziek zijn.

En al helemaal als je niet zo goed waarom je ziek bent. Het lijkt op griep, al heb ik geen koorts. Maar ik eet niks (gisteren twee boterhammen over een hele dag, dat is bijzonder weinig, zeker als je weet hoeveel ik van eten houd!). Vandaag de dag gestart met twee boterhammen, dus het kan hooguit meer worden dan gisteren en dat hoop ik ook van harte!
En stiekem denk ik dat ik eigenlijk heel goed weet waar het vandaan komt, maar dat eigenlijk niet wil toegeven. Stress... Mama komt bijna, mijn onderzoek loopt lekker, maar er mist nog iets, het weer is geweldig maar ik ben snotverkouden. Het lijkt of mijn lichaam de signalen van mijn hoofd weer aan het overnemen is, zoals voor de danshappening, voor een tentamen, enzovoort.

Maar de misselijkheid wordt minder en het warme zonnetje voelt goed in mijn gezicht, dus ik denk dat ik na een rustig weekend (ik ga mijn best doen om het echt rustig te houden!) ik me weer opgeladen voel voor een weekje stage en dan twee weken vakantie! Over precies een week sta ik rond dit tijdstip te popelen op het vliegveld en te hopen dat de douane ze snel doorlaat, want ik heb zo'n zin in een dikke groepsknuffel met mama, José en Nicky!

Maar eerst nog even terug naar afgelopen weekend, want ik had er al een klein berichtje van gemaakt op Facebook, maar het behoeft nog wel iets meer uitleg.
Vrijdagavond hadden we met de Nederlanders van surfkamp een bootfeest. Dit was georganiseerd dus we hoefden alleen maar kaartjes te kopen en opstappen. Mooi boottochtje door de haven, onder de harbour bridge door en langs het opera house. Wat toch nog steeds indrukwekkend blijft ookal rijd ik er minstens 3 keer per week langs.
Na de boottocht zouden we een afterparty hebben in the Marquee, een poepie chique tent in het grootste casino van Sydney, the Star. Helaas, daar aangekomen wist de manager van the Marquee niks van de afterparty af en was er natuurlijk niemand van de boot meer te bekennen. (Opgelicht!?). Maar met een beetje slim werk van Facebook, rustig blijven en de manager lief aankijken is het gelukt om binnen te komen (normaal betaal je daarvoor $50).
Eenmaal binnen waren we niet echt happy met de dresscode, in Sydney ga je namelijk uit op chique, maar aangezien er misschien met verf gekliederd zou worden op de boot hadden we allemaal niet ons mooiste pak aangetrokken. Underdressed is een understatement (spijkerbroek en t-shirt).

Maar we waren binnen en de muziek was goed! Op de één of andere manier lukt het Philip (van de Nederlandse groep) om zich aan te sluiten bij een vip tafel en daar gezellig een drankje mee te drinken. Hoe? Ik heb geen idee, maar hij flikt het! Aangezien ze vrij streng zijn en er overal bewaking staat te koekeloeren kan je daar niet zomaar bij en moet je "uitgenodigd" worden door de personen van de tafel. Als vriend van kan je er dus ook niet zomaar bij gaan zitten, dus ik bleef met een klein groepje op de dansvloer. Op een gegeven moment hadden we het wel gezien en gebaarde ik dat we naar huis zouden gaan, waarop we meteen uitgenodigd werden om ook een drankje mee te doen. En als je dan toch even stoer kan doen aan een vip tafel, dan sla ik dat niet over.
Er werd een nieuwe fles champagne besteld, ter waarde van $2500 en die werd uitgedeeld onder de nieuwe gasten (wij dus!). Nou weten jullie dat ik niet drink, maar zulke dure champagne moest ik toch even proeven en als bewijs moest er een foto gemaakt worden. Daarna heb ik het snel verdeeld over de andere glazen (bleh, prik) en heb ik een glaasje appelsap besteld bij onze persoonlijke privé serveerster.

Want ja als je een tafel besteld moet je natuurlijk wel een serveerster erbij hebben. Een vreselijk neppe schaarsgeklede dame met wat extra voorgevel dan normaal die je op je wenken bediend. Mijn vraag om appelsap zonder drank was dan ook een beetje raar en ze heeft wel twee keer gevraagd of ze me goed verstond, maar uiteindelijk wordt het keurig netjes voor je ingeschonken.

Wat ik vooral heel grappig vond was de aandacht van de andere tafels. Toen we op de dansvloer stonden hadden we geen aandacht van de tafels, wij waren het "plebs" zeker met onze spijkerbroeken. Maar zodra je aan een tafel staat/zit wordt er gezwaaid, door de lucht geproost en een dansje op afstand met je gedaan, want een tafel betekent geld. Het mooiste is dat ik geen dollar heb uitgegeven die avond. Het is namelijk verplicht om gratis water te schenken (Joepie, mijn lievelingsdrankje), zowel in clubs als in restaurants en daarna is mijn appelsap betaald door de dames van de tafel.

Conclusie: we nemen Philip mee als we een goedkoop en supertof feestje willen!