Update 5: 4 weken+1

Vandaag ben ik precies 4 weken en 1 dag in Sydney. En die ene dag is wel heel bijzonder. Ik had het niet om een speciale reden vandaag gepland, maar als het zonnetje dan 's ochtends zo mooi schijnt dan lijkt alles even te kloppen.

Ik ben gaan skydiven vandaag! Vroeg opstaan, fietsen naar het station, trein naar Wollongong (zo'n 1,5 uur) en daar richting het strand om te gaan skydiven.
Ik kon gisteren al niet zo goed slapen en had een beetje wiebelbenen. Vanochtend mijn wekker niet afgegaan, maar (godzijdank!!) toch op tijd wakker. Zouden de zenuwen hier iets mee te maken hebben? Op weg naar Wollongong even ontbijten in de trein en verder genieten van het waanzinnige uitzicht, want de treinreis naar Wollongong is absoluut een plaatje!

Door prachtige bossen, over kliffen, langs de kust, ik heb geen treinreis gezien die zo mooi is! Het genieten begon dus al in de trein, maar de zenuwen waren er al en die werden steeds een beetje groter.
Maar, ik ben een stoere meid, dus natuurlijk kan ik dit en ik ga het doen ook!

Eenmaal aangekomen moet je eerst belangrijke formulieren invullen, voor het geval dat je ten aarde stort en je benen niet meer kunt bewegen. Dus dat heb ik goed doorgelezen en het was eigenlijk hetzelfde als wat je op internet ook al moet ondertekenen. Het komt erop neer dat je moet weten welke risico's er aan dit soort "sporten" vastzitten.
Als je dat netjes hebt ingevuld en je emergency contact person hebt ingevuld krijg je een super sexy geel/blauw pakje aan. Waardoor niemand er echt goed meer uitziet en dat is precies de sfeer die je wilt creëren.

Want dan wordt er zachtjes gezegd dat je zenuwachtig bent en geeft de stoer uitziende jongen ook toe dat dit zijn eerste sprong is en best een beetje spanning voelt. En dan ben ik ook nog het enige meisje in de groep!

Dan komt de instructeur zich even netjes voorstellen en word je meteen op camera gezet. Alles wat er gezegd wordt gefilmd en daar als je het zilver pakket hebt gekozen (zoals ik) krijg je daar later de foto's van. Dan de veiligheids "briefing". Hoe je moet zitten als je benen uit het vliegtuig bungelen, wat je moet doen als je in het water gaat landen, dat mooie gele ding om mijn buik is een reddingsvest, hoe je je benen omhoog moet houden bij de landing en dat je verder vooral moet genieten. Alsof het allemaal al niet eng genoeg is!

Met het busje naar het vliegveld waar je volgens in het vliegtuig wordt gepropt. Want lekker knus is hier de tip. En het is zeker lekker knus. Een paar benen om me heen en tegelijkertijd voel ik ook de voeten van degene die daarachter zit. Mijn instructeur leidt de boel blijkbaar een beetje want hij blijft half op zijn knieën zitten en schreeuwt dingen naar de rest die ik door de zenuwen niet helemaal meekrijg. Als we opstijgen word ik vastgeklikt aan het vliegtuig, dat maakt hij straks weer los, maar is voor de veiligheid. Ik zit ongeveer naast de deur dus een beetje veiligheid lijkt me wel fijn. Ik vraag een beetje zenuwachtig of we als eerste moeten, maar hij verzekert me dat we als derde gaan en dat we voor je het weet, na 1-2-3, het vliegtuig uit zijn.
Als we eenmaal op de goede hoogte zijn wordt de deur geopend en het is koud!! Ik snap nu waarom die truien van fleece zijn, want 4,5 km boven de grond is toch een heel stuk kouder als beneden. En dan gaat nummer 1, hij zit heel lang in de opening en wordt de instructeur wordt dan geduwd door een andere instructeur, waarom zie ik dit soort dingen vlak vooruit ik een vliegtuig uit ga springen? Nummer twee maak ik niet echt bewust mee, want ook wij moeten richting de deur. Dat is best lastig als je compleet aan elkaar vast zit. Oké, ik zit, benen naar buiten en we vallen allllllll!

Waaaaaaaaa, dat was geen 1-2-3, dat was geen seintje, dat was gewoon gaan!
En koud en droge mond en ik hoor niks en ik gil wat en mijn instructeur zegt dat mijn armen wijd mogen, ohja, vergeten. Wow, wat is die stad klein en wat gaan we hard. Ik kan alleen maar mijn mond openhouden en alle wind opvangen en die bril zit vast niet sexy. Zouden de foto's er een beetje uitzien?
Okay, Kim, here we go. I'm gonna pull the parachute.

En woep, ik zit in de lucht, de snelheid is eruit en het uitzicht is op deze manier nog beter te bekijken en nog prachtiger. De instructeur vertelt waar hij woont, want dat is te zien vanaf hier, mag ik let niet echt op, ben te onder de indruk van alles wat er in de afgelopen minuut/minuten(?) heb gezien en gedaan. Ik heb geen flauw benul van tijd of dag of warm of koud of .... mijn adrenaline giert door heel mijn lijf en dan mag ik zelf de parachute besturen. Hij vraagt of ik hard aan mijn linkerhand wil trekken. Links, links, wat is dat ook alweer? Hij moet me helpen door mijn linkerhand aan te tikken, want ik begrijp niks meer van de wereld. En daar gaan we, bijna een heel rondje linksom, dan rechtsom en weer terug. Richting de zee, richting de stad. Of ik nog wel een beetje lach, vraagt de instructeur, want anders worden de foto's niet mooi. Ja, hallo ik moet aan zoveel dingen denken, hoe doe ik dat allemaal tegelijk!?

Het is zo intens dat ik in staat ben de parachute los te laten, niet uit angst, niet uit spanning, maar gewoon, omdat we zo heerlijk hier een beetje aan het dobberen zijn in de lucht. Hij neemt de parachute over en vertelt me voor te doen hoe ik mijn benen houd als we gaan landen. Ik probeer mijn knieën zo hoog mogelijk omhoog te krijgen en mijn handen eronder, maar ik heb geen kracht niks. Mijn benen willen maar een klein beetje omhoog, hij zegt me om mijn broek (ja, die sexy geel/blauwe) vast te houden en te trekken en vooral te zorgen dat mijn enkels niet dubbel gaan, daarmee gebeuren de meeste ongelukken.

Dan mag ik nog even genieten voordat we daadwerkelijk gaan landen en zie ik ineens dat we op het grasveld gaan landen voor het "clubhuis" waar ik me heb ingeschreven. Dan valt het me ook op dat er al wat op de grond staan en dat sommige nog om me heen in de lucht hangen. Die heb ik de afgelopen 4 minuten nergens gezien. Er cirkelt er één voor ons naar beneden en na die gaan wij landen. Ik vraag of ik mijn benen omhoog moet houden en dan gaan we landen. Heel rustig land ik om mijn kont om een klein stukje door te glijden over het gras.

En dan komt het besef hoe gaaf dit eigenlijk was en ook dat ik het waarschijnlijk nooit meer ga doen (weet je hoe duur dit is!?). Super super vet :)

4 weken+1 (en die +1, doet het 'm)